پاتریک ساندرز، رئیس سابق هیأت مدیره یوروپل و رئیس پیشین کمیته اروپایی اینترپل، طی نظریه‌ای که در روزنامه د مورگن بلژیک درج شده نوشت:

مقالات مربوط به معاهده بلژیک با رژیم ایران برای مبادله زندانیان مرا متحیر کرده است. به‌نظر می‌رسد نه تنها این معاهده بخشی از یک بسته پیشنهادی «تقسیمناپذیر» است، در عین‌حال به‌نظر می‌رسد که این موضوع به‌طور کامل از نظر سیاسی و اداری مورد بحث قرار نگرفته است. فقط اکنون مردم به جدیت سیاسی چنین پیشنهاد «فنی» پی‌برده‌اند.

در اوایل دهه ۲۰۰۰، چنین طرح‌هایی برای کمک‌های حقوقی بین‌المللی(مانند تبادل زندانیان، تبادل داده‌ها، همکاری پلیس) توسط کمیته مشورتی همکاری بین‌المللی در امور کیفری مورد بررسی قرار گرفت.

هرگز چنین پیشنهادی نظر مساعدی نداشت. از یک‌سو ایران کشوری است با حاکمیت قانون مشکوک. از سوی دیگر مذاکره با کشورهایی که از تروریسم در دعاوی حقوقی حمایت می‌کنند و از آنها حمایت مالی می‌کنند، خطرناک به‌نظر می‌رسد.

در زمان من، کمیته مشاوره ملاحظاتی را بر اساس روابط متقابل بین دو کشور و مهم‌تر از همه، حفاظت از داده‌های شخصی انجام داد. عنصر اخیر مشکلاتی را ایجاد کرده است،

پیشنهاد وزیر دادگستری بلژیک آشکارا ما را در معرض باجگیری قرار می‌دهد. این امر به حکومتی مانند رژیم ایران انگیزه بیشتری می‌دهد تا بلژیکی‌ها را به‌عنوان گروگان بگیرد و سپس به تروریست‌هایش یک پاس امن بدهد. این واقعیت که ون کویکن‌بورن سرسختانه به برنامه‌هایش پایبند است و پرونده‌یی بسیار حساس را در بسته‌ای غیرقابل تقسیم ارائه می‌کند، باعث می‌شود تا بیشتر به انگیزه‌های زیربنایی شک کنم. این‌که کمیته مجلس برای این معامله چراغ سبز نشان داد، اشتباه دردناکی است.

هر چند ناراحت‌کننده است، اما وقتی به حکومت‌های سرکشی مانند رژیم ایران سفر می‌کنید، می‌دانید که دیر یا زود از شما به‌عنوان ابزار معامله استفاده خواهد شد. دست از این دیپلماسی ریاکارانه بردارید. یک تروریست، یک قاتل باقی می‌ماند و شایسته اجرای حکم خود است. این هم خواست شهروندی است.

به‌هیچ‌وجه نمی‌توان سرنوشت «گروگان‌ها» را در ایران کوچک شمرد. اما بلژیک می‌تواند از ابزارهای فشار دیگری برای کمک به آنها استفاده کند. اما ابزار معامله برای تروریست‌ها؟ هرگز نباید به این کار دست زد(د مورگن۱۸ تیر).